Een geluidbron zendt vermogen uit en veroorzaakt een akoestisch veld waarin elastische golven lopen. Hierdoor ontstaat een geluiddruk die niet alleen afhankelijk is van de eigenschappen van de bron maar ook van de omgeving en de afstand tot de bron.

Met een microfoon wordt de geluiddruk gemeten. Hoewel de geluiddruk gerelateerd is aan een bepaalde bron (machine) is het geen eigenschap van de bron zelf. Dat maakt het moeilijk om de hoeveelheid geluid die een bron produceert vast te stellen aan de hand van geluiddrukmetingen.

Bronsterkte uit geluidintensiteitsmetingen

Technisch gesproken genereert de energie die per tijdseenheid door een bron wordt uitgezonden een geluidvermogensstroom (flux) door ieder oppervlak dat de bron omsluit. De fluxdichtheid op een oppervlak wordt geluidintensiteit genoemd en wordt kleiner naarmate je verder van de bron verwijderd bent. Een belangrijk verschil tussen geluiddruk en geluidintensiteit is dat de laatste een vectorgrootheid is die zowel richting als grootte heeft, terwijl de eerste als scalair slechts een grootte heeft.

In de apparatuur voor het meten van geluidintensiteit worden de signalen van twee (condensator) meetmicrofoons digitaal verwerkt en wordt de intensiteit berekend. De beide microfoons vormen samen een zogenaamde intensiteitsprobe.

Metingen: druk versus intensiteit

Bepaling van het akoestisch bronvermogen door meting van geluidintensiteiten in plaats van geluiddrukken heeft verschillende voordelen:

Het is mogelijk om het bronvermogen van iedere willekeurige bron of combinatie van bronnen te bepalen, zelfs in de nabijheid van andere bronnen. Hierdoor kunnen zeer gericht, dus tegen geringe kosten, akoestische maatregelen worden genomen.

Omdat geluidintensiteit een vectorgrootheid is, kan het bronvermogen van machines onder normale bedrijfsomstandigheden worden bepaald. Een groot voordeel van in-situ-meting is, dat er geen speciale testomgeving behoeft te worden gecreëerd. Veel bronnen uit de praktijk zijn overigens te groot om naar een aparte meetplaats te vervoeren. Bovendien zijn dergelijke machines vaak nog afhankelijk van randapparatuur. In-situ-metingen leveren daardoor economische voordelen op.

Akoestische gegevens over apparatuur, gespecificeerd door de leverancier, kunnen onder bedrijfsomstandigheden worden geverifieerd.

Geluidintensiteitmetingen kunnen op iedere afstand van de bron, dus ook heel dichtbij, worden uitgevoerd. Bepaling van het akoestisch vermogen gebaseerd op in-situ-geluiddrukmetingen vereist daarentegen microfoonposities op afstanden van ongeveer tweemaal de bronafmetingen. Hierdoor komt de meetmicrofoon vaak op een plaats waar stoorgeluid van allerlei andere bronnen een ongewenste bijdrage levert.

Bronnenidentificatie en akoestische impedantie

Geluidintensiteitsmetingen kunnen ook worden toegepast om de verdeling van het akoestisch vermogen van een bepaalde bron over verschillende deelbronnen vast te leggen. Hierdoor zijn prioriteiten aan te geven en zijn zwakke plekken in bijvoorbeeld een omkasting makkelijker te vinden.

Andere toepassingen van het meten van geluidintensiteit zijn: de bepaling van de absorberende eigenschappen van materialen, de in-situ-bepaling van de akoestische impedantie, en de bepaling van de bijdrage van de diverse overdrachtswegen voor geluid in gebouwen.

Conclusie

Uiteraard zijn er beperkingen aan de toepasbaarheid van geluidintensiteitsmeettechnieken. Toch blijkt de techniek in de praktijk een krachtig hulpmiddel voor akoestische diagnostiek is dat zichzelf terugverdient.

Mocht u nog vragen over bronsterkte bepalingen hebben dan kunt u contact op nemen met één van onze ervaren adviseurs of schrijf ons hier een berichtje. Dan nemen wij vrijblijvend contact met u op.

---

	Begrippenlijsten:					Site navigatie:

---

Sonus bv raadgevende ingenieurs, dé partner op het gebied van geluid en trillingen

---